Samen met zijn compagnon heeft hij een bedrijf opgericht. Het is succesvol en groeit, maar hij heeft het gevoel dat hij ergens nog op de tweede plek zit. Hij snapt het niet. Want ze zijn allebei eigenaar en hebben de taken en verantwoordelijkheden helder verdeeld. Maar toch wringt er iets…

Als begeleider zoek ik in mezelf hoe ik de ‘tweede plek’ ken. Ik ken het van thuis, niet te veel ruimte in nemen, omdat er al zoveel speelde. Aanpassen en niet te veel aandacht vragen. De spanning die ik kan voelen als ik mezelf op de eerste plek zet en in het licht kom te staan... Het verlangen én de angst. Van daaruit stap ik in met cliënt: jij, en ik ook.

Erkennen van het verschil

We beginnen bij het begin. Hoe was de start, wie nam het initiatief? Dat bleek helder. Er zijn twee eigenaren, maar zijn compagnon was de eerste, de oprichter. En dus een andere plek. In onze neiging om het ‘gelijk’ te verdelen, gaan we soms voorbij aan dat het ongelijk is. Als mens gelijkwaardig, in onze plekken ongelijk. Erkennen dat daar juist de waarde in zit voor het geheel. Als we die natuurlijke ordening erkennen, geeft dat vaak rust in het systeem. Zo ook bij de cliënt. Zo is het.

Plek en succesvol zijn
Hoe kan de client dan wel vol de plek als eigenaar nemen? Zich niet kleiner maken dan hij is? Het verlangen is groot.

Vaak is de vraag dan niet ‘waar wil je naartoe?’, maar ‘wat houd je hier?’. We onderzoeken het systeem van herkomst. Een gescheiden gezin, een vader die buiten beeld raakte. Hij en zijn broertje groeiden dichtbij moeder op en hij werd een echte moederszoon. Leerde al vroeg aan te voelen wat er nodig is, geeft gemakkelijk, is intuïtief. Allemaal prachtige kwaliteiten, ontwikkeld op de (lege) plek van vader. Een lege plek heeft een immense zuigkracht. Voor moederszonen (en andersom dus voor vadersdochters) is de klus om de ouderkant op te zoeken waar minder ruimte voor was. Als kind kun je ingezogen raken op lege plekken, daar kun je niets aan doen. Als volwassene kun je wel de verantwoordelijkheid nemen om (innerlijk) weer op je eigen plek te gaan staan. Bijvoorbeeld terugkeren naar de wereld van de mannen, naar vader. En daarmee vol aannemen wat er is én ook -au!- wat er niet is.

Met vloerankers zetten we representanten van zijn vader en moeder in de ruimte. Ze staan op behoorlijke afstand van elkaar. De cliënt staat -trouw aan zijn verhaal- dichtbij zijn moeder. Kijkend naar vader is er woede en verdriet, verlangen en gemis. En schuld: ik koos voor moeder en heb hem geen kans gegeven als vader. Als ik hem vraag om van zijn moeder naar zijn vader te lopen, hapert hij even, maar gaat dan. Die vijf stappen in de ruimte, worden stappen langs schuld, schaamte en loyaliteit… de beweging vraagt ook ontrouw worden aan moeder. Aan degene die hem zo nodig had en aan de oh-zo-oude-vertrouwde plek… Een diepe zucht als hij uiteindelijk naast vader staat. De trekkracht van de oude plek is voelbaar. Een zinnetje wat daar zo helpend in is: “mamma ik mis je én ik ga mijn eigen weg”. En dan kunnen zien dat moeder blijft, óók als de grote oversteek naar de mannenwereld wordt gemaakt. Ik neem de plek van vader in, ga achter hem staan en leg mijn handen tegen zijn rug. Onbekend terrein, een hapering in het lijf. Iets meer leunen, voelen dat ik blijf... Langzaam vertrouwt hij zich toe aan mijn handen. En dan zet ik zijn compagnon tegenover hem. Dat voelt gelijkwaardiger, steviger op eigen benen, niet groter of kleiner, maar precies zoals het is. Er komen andere woorden als ik hem vraag iets tegen de compagnon te zeggen.

Een week later mailt hij me. Hij heeft een goed gesprek gehad, steviger op eigen benen. En hij kon de handen van zijn vader in zijn rug nog regelmatig voelen.

Privé bijvangst
Ook privé vielen er kwartjes. Want waarom kreeg hij het toch steeds zo benauwd als zijn vriendin een paar weken in zijn huis was?
Mogelijk omdat hij ooit een ‘bondje’ heeft gesloten met zijn moeder: ik zal er altijd voor jou zijn, want jij hebt ons alles gegeven. Dus wat als een vrouw te dichtbij komt? Dan ontneemt het je de adem. Zodat je trouw blijft aan je moeder en zij op nummer 1 blijft.

Ook hier is de weg vaak via de mannen, om eerst thuis te komen bij jezelf. Te dragen wat van jou is en bij moeder laten wat van haar is. Zodat je op eigen benen kan staan, autonoom kan worden en ook in volwassen relaties de vrije energie weer kan stromen.