Oké, komt ‘ie: ik zit dus in een vrouwengroep. Afhankelijk van mijn publiek introduceer ik dat als een supervisiegroep met vrouwelijke begeleiders en coaches. Tot een vrouwencirkel die Professional Sisterhood heet. Het is trouwens allebei waar. Bottom line doet eigenlijk maar één ding ertoe. Ik ben lid.

Tijdens de eerste bijeenkomst wordt gevraagd wat we komen halen en brengen. Ik kom nieuwsgierigheid, plezier en systemische expertise brengen. En ik kom ‘dit’ halen, zeg ik terwijl ik een uitreikend gebaar maak met mijn handen naar de vrouwen die links en rechts van mij in de kring zitten. Maar dat kán ik niet zo goed, zeg ik er achteraan. Gevolgd door een wat zenuwachtig lachje (18 paar vriendelijke ogen op me gericht) en een verhaal over mijn gezin van herkomst. De plek waar iedereen eerste ervaringen opdoet met leiderschap, in verticale lijn met ouders en tevens over lidmaatschap, in de horizontale lijn met eventuele broers en zussen. Ik kom iets halen in de horizontale lijn, lidmaatschap. Want ik ben vertrouwder in het land van verticaal, van leiderschap. Van stevigheid, kracht en zelfstandigheid. Van vóór de groep zitten, in plaats van er ín.

Het is een mooi systemisch principe: lidmaatschap komt voor leiderschap. Dat vertelt over de volgorde van eerst (aan)nemen en daarna geven. Het is een natuurlijk principe, kijk maar naar het leven zelf: je begint met het (aan)nemen van het leven. Je kunt alleen doorgeven, wat je eerst hebt aangenomen. Dat geldt ook voor leiderschap. Anders kom je als leider mogelijk op een plek waar je gaat leiden vanuit macht of positie en minder vanuit een evenwichtige innerlijke basis. Het’ alleen doen’ is voor mij bekend terrein. Ik regel het wel, ik red me en maak je geen zorgen om mij. De eenzaamheid die zo onlosmakelijk verbonden is met de plek van leider, is vertrouwd. Veel leiders die ik begeleid kennen dit ook.

Zo had ik een cliënt wiens ouders allebei vroeg waren overleden. Hij was inmiddels een succesvol leidinggevende in een grote organisatie. Maar op den duur begon er ook iets te wringen. Hoe hoger in de boom, hoe eenzamer het werd. Als leidinggevende van zijn eigen team, zoekend naar de gepaste afstand en nabijheid. Geen lid, wel leider. En ook zoekend in het kijken naar zijn eigen team, het managementteam. Waar hoor ik nou bij? Hij belandde in z’n uppie op een plek ergens tussen het managementteam en zijn eigen team. Die plek kende hij wel van huis uit: het zelf doen, schouders eronder, anderen helpen. In het onthouden van het ‘zelf doen’, vergat hij echt in te stappen in zijn managementteam. Om daar volwaardig lid te zijn, ruggensteun op te halen en onder peers zijn. Het is essentieel om je te voeden in horizontale relaties (in dit geval het managementteam), om stevig te staan in verticale relaties (als leidinggevende van zijn eigen team).

Gedurende de eerste dag van de supervisiegroep werd me helder dat het zinnetje wat ik had uitgesproken in de ochtend nét anders was. Niet ‘ik KAN het niet zo goed’, maar ‘ik KEN het niet zo goed’. Want ik merk dat ik het heel goed kan, als ik tijdens de pauze met een paar vrouwen opgepropt op een veel te kleine bank lig te genieten…

Lidmaatschap komt voor leiderschap. Dus hoe doe je dat nou?

Het gaat over echt deelnemen, je te laten voeden door peers, worstelingen delen, in de horizontale lijn.  Uitreiken naar je vrienden. Vol lid worden van het MT waar je bij hoort en daar je ‘thuisteam’ van maken. Instappen in (intervisie)groepen met andere leidinggevenden. Binnen of buiten je organisatie.

Waar ben jij lid en wat haal je daar ten diepste op?