Afgelopen weekend was ik op de tweedaagse ‘Persoonlijk proceswerk’ met Wibe Veenbaas.

Een ontmoeting op een bijzonder moment; zijn vrouw Jannie is net overleden.

Wibe ging ons voor in hoe dat eruitziet; in alle kwetsbaarheid de ontmoeting (durven) aangaan. Over velden van relaties, het veld van ouders en grootouders waar wij uit voortkomen. Hij leerde ons wederom om ook ‘achter onze ouders’ te kijken. Hoe generaties over steeds hetzelfde struikelen.

En hoe wij, en ook onze kinderen, het ter ere van onze (groot)ouders anders kunnen doen.

Dat wond en wonder onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Dat buigen voor wat er is, vrijheid en ruimte kan geven.

En dat je als professional voor gaat in dit proces. Om te bewegen van WAARnemer naar DEELnemer in het begeleiden van mensen.

Dat alle wijsheid al in je lijf zit. En het belang van ontwikkelen van rituelen die bij jou passen.

Ik ben dankbaar voor alle wijsheid die Wibe met ons deelde door met ons te werken en er persoonlijk in voor te gaan.